Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

με αφορμή μια παλιά φωτογραφία

Προχτές, άνοιξα τον υπερβολικά θορυβώδη παλιό μου υπολογιστή. Χάζευα τα αρχεία που είχα αποθηκευμένα, ώσπου έπεσα σε κάποιες παλιές φωτογραφίες. Έβαλα το φλασάκι και τις αντέγραψα γρήγορα, γιατί δεν άντεχα άλλο τον ήχο.

Οι περισσότερες ήταν τραβηγμένες με το πρώτο μου κινητό με κάμερα. Γέλασα πολύ βλέποντάς τες. Οι πόζες ήταν αρκετά αστείες. Ανέβασα μία στο facebook η οποία με έκανε να γελάσω πιο πολύ από όλες. Τα μαλλιά μου είναι σχεδόν αφάνα. Πιο μεγάλα από τότε δεν τα έχω αφήσει ποτέ. Έχω στο στόμα μου επιδεικτικά κάτι σαν τσιγάρο, το οποίο ήταν απλά χαρτάκι για στριφτά τσιγάρα με ένα φίλτρο στην άκρη, αποτέλεσμα των προσπαθειών μου να μάθω να στρίβω, κι ας μην κάπνιζα τότε.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη μέσα σε μια σχολική αίθουσα. Είναι αρχές της χρονιάς, είμαι Α λυκείου και μόλις έχω πάει σε άλλο σχολείο από αυτό που πήγαν οι φίλοι μου απ'το γυμνάσιο. Είχα άγχος τότε, για το αν θα γνωρίσω κανέναν και πώς θα είναι χωρίς τους ανθρώπους που είχα συνηθίσει τόσα χρόνια να βλέπω κάθε μέρα.

Μου κάνει εντύπωση που θυμάμαι τόσα πράγματα από τότε. Θυμάμαι μέχρι και τους διαλόγους που είχαμε πριν και μετά τη λήψη της φωτογραφίας με τους γύρω μου. Από τότε, όμως, έχουν περάσει εφτά χρόνια.

Εκείνη τη περίοδο ήμουν ακόμα στον κόσμο μου, μη ξέροντας τί θέλω να κάνω, με τί θέλω να ασχοληθώ, τί θέλω να σπουδάσω. Ήταν, όμως, η αρχή μιας φοβερά κουραστικής περιόδου που οδήγησε στις Πανελλήνιες και σε ανέλπιστα καλά αποτελέσματα, τα οποία μου έδωσαν τη δυνατότητα έχω πάρα πολλές επιλογές.

Τελικά, εφτά χρόνια μετά από αυτή τη φωτογραφία, συνεχίζω να είμαι στον κόσμο μου. Ξέρω, όμως, τί θέλω να κάνω, με τί θέλω να ασχοληθώ και γνωρίζω σίγουρα ότι ΔΕΝ θέλω να σπουδάσω Οικονομικά που σπουδάζω αυτή τη στιγμή.

Είναι αστείο, γιατί νιώθω πως είμαι περίπου στην ίδια φάση τότε και τώρα, παρά τις διαφορές που ανέφερα. Δυο από τις πιο καλές μου φίλες, λογικά, θα φύγουν από την πόλη κι εγώ θα πρέπει να τις "αντικαταστήσω" κατά κάποιο τρόπο, όπως έκανα και με τους φίλους που πήγαν σε διαφορετικό λύκειο από μένα.

Τότε, ξεκινούσε η πίεση του λυκείου και οι Πανελλήνιες πλησίαζαν όλο και παραπάνω. Τώρα, έχοντας συμπληρώσει τέσσερα χρόνια σπουδών, ξεκινά η πίεση του πτυχίου, το οποίο -αντίθετα με τις Πανελλήνιες που πλησίαζαν- δεν το βλέπω πουθενά στον ορίζοντα.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

όλα σε καλό,όπως και να'ναι

Κωνσταντίνος Μπούγας είπε...

@kihli: Μακάρι. Θα προσπαθήσω να είμαι κι εγώ αισιόδοξος.