Arcade Fire - Reflektor | Merge
reflektor / we exist / flashbulb eyes / here comes the night time / normal person / you already know / joan of arc / here comes the night time ii / awful sound (oh eurydice) / it's never over (hey orpheus) / porno / afterlife / supersymmetry
Όταν το αγαπημένο σου συγκρότημα βγάζει νέο δίσκο είσαι ταυτόχρονα ενθουσιασμένος και φοβισμένος. "Αν δεν είναι τόσο καλό όσο το προηγούμενο;". Αυτό το αίσθημα είχα φέτος με το νέο άλμπουμ των Arcade Fire. Τότε βγήκε το πρώτο σινγκλ. Kαι ηρέμησα. Η επιρροή του James Murphy -ενός από τους προσωπικούς μου ήρωες- ήταν πάνω από εμφανής στον ήχο, αλλά όχι τόσο ώστε να επισκιάσει την μπάντα. Ακουγόταν σαν ένα τραγούδι στο οποίο έχει βάλει το χέρι του ο Murphy, αλλά την ίδια στιγμή ακουγόταν ακόμα περισσότερο σαν τραγούδι των Arcade Fire. Υπήρχαν τα σημεία που τραγουδάει μόνο ο Win, τα σημεία που τραγουδάει μόνο η Regine, κι αυτά που μπλέκουν τις φωνές τους. Σε αυτά προστίθεται και η φωνή του David Bowie, για μια στιγμή. Το αποτέλεσμα ήταν απογειωτικό.
Μετά, βγήκε το άλμπουμ. Στις δύο πρώτες ακροάσεις είχα παγώσει. Μου φάνηκε ασύνδετο, διαφορετικό, ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων στοιχείων που απορούσα αν ποτέ θα καταφέρουν να βγάλουν νόημα όλα μαζί. Ευτυχώς όμως οι Arcade Fire είναι μεγάλο συγκρότημα, και σε όλα τα μεγάλα συγκροτήματα δίνεις δεύτερες ευκαιρίες, πολλαπλές και επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Αυτό έκανα σε ένα ταξίδι με το τρένο, όπου το άκουγα συνεχώς στο ριπίτ. Και όσο το άκουγα, απομονωμένος, χωρίς ίντερνετ, χωρίς αποσπάσεις, αυτό άρχισε να μου αποκαλύπτεται.
Συνέχισε να είναι ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων στοιχείων, χαωτικό, γεμάτο με νέα πράγματα, και με εμφανείς τις νέες επιρροές και τα νέα ερεθίσματα των μελών του συγκροτήματος. Μόνο που τώρα πια είχε πάψει να είναι ασύνδετο. Είχε αρχίσει να αποκτά συνοχή και νόημα. Η συγκολλητική ουσία είναι ίδια με εκείνη που υπάρχει και σε όλα τα προηγούμενα άλμπουμ τους, μόνο που τώρα δίνεται με αρκετά διαφορετική μουσική: Οι στίχοι δένουν μεταξυ τους, τα τραγούδια συνομιλούν το ένα με το άλλο, δίνουν απαντήσεις σε ερωτήσεις που έχουν τεθεί, ή που θα τεθούν δυο τραγούδια μετά -ή και δυο δίσκους μετά. Παλεύουν και πάλι με αυτά που πάλευαν πάντα. Με τον έρωτα, τη μοναξιά, το θάνατο. Την προσπάθεια να πετύχουν οι σχέσεις. Με το φόβο γενικά, αλλά κυρίως το φόβο του να μην είσαι μαζί με τον άλλον, κι ας είναι το μόνο πράγμα που θέλετε και οι δυο στον κόσμο.
Ή να είστε μαζί σε ένα λάιβ τους, όπως αυτό στο Παρίσι. Τότε το Reflektor αποκτά ακόμα μεγαλύτερο νόημα: η στιγμή που ξεκινούσε η ένταση του Hey Orpheus και έπεσε η αυλαία/ το Afterlife./ οι ψιθυριστοί στίχοι του Porno που άνοιξαν το Normal Person/ το Joan Of Arc με τον κόσμο να παραληρεί/ το Here comes the night time με τον Win να ξεκινάει το τραγούδι φορώντας τη μάσκα του/ το encore που ξεκίνησε με το Reflektor, με τους Γάλλους να ουρλιάζουν τους στίχους στη γλώσσα τους κι εμένα να κοιτάω ψηλά τη στιγμή πριν ξεκινήσουν τα λόγια του Bowie μήπως και εμφανιστεί.
Όλα αυτά τα κάνουν όντας πιο χαλαροί και ήρεμοι από ποτέ. Λένε ότι δεν τους αρέσει το ροκ στην εισαγωγή του πιο ροκ κομματιού του δίσκου, διασκεδάζουν φορώντας κοστούμια στα λάιβ, καλούν τον κόσμο να έρθει μεταμφιεσμένος και να συμμετέχει και αυτός στο πάρτι -γιατί πάρτι είναι τα λάιβ τους. Φτιάχνουν τον πιο up-tempo δίσκο λέγοντας με χαρούμενο τρόπο πράγματα όπως "Daddy told him to wait/ Mother, I'm so scared/ But will you watch us drown" ή "If you're looking for hell, just try looking inside".
Είναι ένα διπλό άλμπουμ, με όλη τη σημασία της φράσης. Υπάρχει τομή ανάμεσα στα δύο cd. Το πρώτο είναι πιο σκληρό, με έντονες κιθάρες, και πιο επιθετικό πιάνο και μπιτ. Το δεύτερο είναι πιο αιθέριο, πιο ήρεμο, πιο ρομαντικό, με πιο υποδόρια ένταση.
Μετά το suburbs -την πιο συνεκτική τους δουλειά, σχέδον concept άλμπουμ το λες- έβγαλαν το Reflektor, αυτό το γεμάτο ιδέες γοητευτικό παραλήρημα με τη συνδρομή του James Murphy να το απογειώνει. Είναι μια στροφή, μια αλλαγή που δεν χρειαζόταν να κανουν. Κανένας και τίποτα δεν τους την επέβαλε. Κανένας δεν θα παραπονιόταν αν έμεναν στην ίδια φόρμα, στη φόρμα που μας είχαν συνηθίσει. Έκαναν όμως τη στροφή και πέρασαν πιο καλά από ποτέ. Γιατί πρωτίστως φαίνεται πως το διασκέδασαν φτιάχνοντας αυτό το δίσκο και συνεχίζουν να διασκεδάζουν ακόμα και τώρα στα live τους επιλέγοντας να εξοστρακίσουν σχεδόν όλα τα downtempo κομμάτια τους.
Το αποτέλεσμα είναι να διασκεδάζουμε εμείς ακόμα παραπάνω ακούγοντας έναν ακόμα μεγαλο δίσκο, βλέποντας μία ακόμα πλευρά αυτής της μεγάλης μπάντας, που κάποτε λεγόταν Arcade Fire, και πλέον συστήνεται ως "The Reflektors".
so far:
20. Grouper-The
man who died on his boat
19. Bill Callahan-Dream river
18. Girls Names-The new life
17. Nine Inch Nails-Hesitation marks
16. Moderat-II
15. Torres-Torres
14. Boards of Canada-Tommorow's harvest
13. Savages-Silence yourself
12. Forest Swords-Engravings
11. Deafheaven-Sunbather
10. The Field-Cupid's head
09. My Bloody
Valentine-mbv
08. Ghostface Killah&Andrian Younge-Twelve
reasons to die
07. The Asphodells-Rulled by passion, destroyed by lust
06. Deerhunter-Monomania
05. Chelsea Wolfe-Pain is beauty
04. Jon Hopkins-Immunity
03. Factory Floor-Factory floor
02. Atoms for Peace-Amok
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου